بررسی مشکلات آموزش بالینی و ارائه‌ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی

مقدمه: در آموزش بالینی، دانشجو در تعامل با مربی و محیط آموزشی بالینی، مفاهیم آموخته شده نظری و عملی قبلی را در موقعیت‌های واقعی و بر روی بیماران واقعی به کار می‌بندد. بنابراین هرگونه ضعف در زمینه آموزش بالینی دانشجویان موجب ضعف و کاهش کارایی دانش­آموختگان خواهد شد. نتایج بسیاری از مطالعات بیانگر آن است که شکاف نسبتاً عمیقی در روند آموزش علمی پرستاری و مامایی و عملکرد بالینی دانشجویان وجود دارد و آموزش‌های بالینی موجود، توانایی لازم را برای ابراز مهارت بالینی به دانشجو نمی­دهد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان رشته مامایی و ارائه‌ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت آن بود. رو‌ش‌ها: در این مطالعه توصیفی، کلیه دانشجویان ترم‌ ۷ و ۸ کارشناسی مامایی سال تحصیلی ۹۳‌-‌۹۲ به صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه‌ی دو بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و ۳۰ سوال جهت بررسی مشکلات بالینی در سه حیطه‌ی عوامل فردی، عوامل مربوط به مربی و عوامل محیطی- فیزیکی و یک سوال باز درخصوص ارائه راهکارهایی برای بهبود کیفیت آموزش بالینی بود. پس از جمع­آوری اطلاعات، داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، فراوانی) و از طریق نرم­افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: در این بررسی ‌۸۸‌ درصد از دانشجویان معتقد بودند که انگیزه‌ی فردی و علاقه به رشته‌ی تحصیلی بر کیفیت عملکرد بالینی دانشجو در دوران کارورزی اثر می­کند. ۹۷ درصد از دانشجویان اظهار کردند که تعداد دانشجویان هر گروه، بر کیفیت آموزش بالینی در کارورزی موثر است. ۹۲‌‌درصد از واحد‌های پژوهش بیان کردند برخورد پرسنل درمانی و همچنین امکانات و تجهیزات محل کارورزی بر کیفیت آموزش بالینی تاثیر دارد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، جذب و به کارگیری اساتید بالینی مجرب، تلاش در جهت بهسازی محیط آموزشی، توسعه‌ی همکاری بین مدرسین و بخش‌های بالینی و توجه به هماهنگی و تناسب بین محتوای آموزش تئوری و مباحث عملی می­تواند منجر به بهبود آموزش بالینی شود.